Jan. 2003, Onze eerste reis naar Gambia en via de website www.gambia.pagina.nl lezen wij iets over een voetbal school.
Daar wij beide groot voetballiefhebber zijn leek het ons leuk om daar eens te gaan kijken. Het werd een grote verrassing en met hulp aan dit project is eigenlijk alles begonnen.
Met een taxi rijden we door Serrekunda en in een van de sloppen/gettowijken troffen wij een grote zandbak aan die in bruikleen is van de para militairen.
Hier trainen ieder zaterdag en zondag ochtend 9 trainers en wij schatten zo’n 150 á 200 kinderen.
Aangekomen viel ons direct op dat de meeste kinderen hier voetballen op blote voeten, een enkel kind op waterschoentjes. Een nog klein percentage was er koning te rijk met zijn voetbalschoenen (soms maten te groot)
Er waren geen doelnetten, geen oefenmaterialen, weinig ballen maar er was heel veel enthousiasme bij zowel de trainers als de kids. Glimlachend en vol trots laten ze hun kunsten zien en er zit talent maar of ze er ooit verder komen is weer vraag twee.
Het warme onthaal, de reacties bij het uitreiken van de door ons mee gebrachte cadeaus neen die lieten ons niet meer los en Fred besloot ter plaatse ik geef € 50,– en In Nederland wil en ga ik hier iets voor doen want alleen redden deze mensen het niet.
kids zonder voetbal shirts
Een voetbal project in Gambia belangrijk? Ja want het is niet zo vanzelfsprekend als hier. Kinderen die normaal niets hebben die opgroeien in een getto onder zeer moeilijk omstandigheden.
Daar waar bijna geen geld is voor school en andere basisbehoeftes, daar is niets vanzelfsprekend.
De Unity is dus iets geweldigs want alles draait daar op vrijwilligers en giften.
De kids zijn even uit hun dagelijkse sleur en zijn hier trots, mogen genieten en lekker bezig zijn.
Daarbij werkt het mee aan een betere gezondheid en leefomgeving. Voetbal is in Gambia duidelijk meer dan achter een bal aan rennen.
Ons doel dat we na vertrek hier stelden was:
150 paar schoenen en 2 voetbalnetten het werd in een jaar voor dit project een zee container vol!
(zie inzamelen en containervervoer). Met het inzamelen voor dit project is eigenlijk alles begonnen!
Oktober 2003, de zee container is in Gambia en heel veel moet naar de Unity. Ieder weekeinde brachten we daar de ingezamelde spullen heen en telkens was de ontvangst groot, de kinderen dansten en zongen voor ons en ja dan is het niet zo vreemd dat je de emoties niet altijd meer onder controle hebt. Het zware werk och dat vergeet je dan heel snel want wat is er mooier dan het zelf uitdelen van spullen.
Daarbij het zelf zien en voelen van blijdschap, een kind dat trots is op zijn eerste echte voetbalshirt en broekje.
Neen mede dankzij onze hulp kunnen ze hier voorlopig vooruit.
De Unity was namelijk in 1 keer maar liefst 300 paar voetbalschoenen, heel en echt heel veel voetbalkleding, 150 lederen ballen, doelnetten, 6 oefendoeltjes, 2 grote doelen, pionnen, EHBO middelen, waterzakken, bidons, magneetbord, boek Wiel Curver, en ander oefen/sportmateriaal rijker. Volgens de plaatselijke krant de Observer hebben wij voor 1 miljoen Dalasi gedoneerd dat is € 28.500, — omgerekend. U begrijpt dat dit vorstelijk is maar het resultaat mag er zijn en dat hebben wij met onze sponsoren toch maar mooi voor elkaar gekregen.
Hieronder enkele foto’s mbt uitdelen goederen en het resultaat
Bij ieder bezoek aan Gambia gaan wij uiteraard even naar onze kids en traint Fred zelfs mee.
Heel leuk is dan ook om te zien dat dingen die ze in het boek gelezen hebben of die Fred heeft aangegeven ook in de praktijk worden uitgevoerd. Bijvoorbeeld ipv 4 uur met 200 kids trainen doen ze het nu in blokken van 2 uur. Het zijn voor ons kleine vanzelf sprekende zaken maar voor daar dus blijkbaar nog niet.
Kennis is macht en die moet je delen tenslotte sta je samen ook weer sterker!
Maart 2005,
Helaas moeten wij met pijn in ons hart mededelen dat wij elk contact met deze club verbroken hebben na afgelopen bezoek.
Er werd steeds maar bij elk bezoek om dingen/geld gevraagd, bijv. shirts voor het dames elftal terwijl er naar onze mening genoeg shirts zijn/waren. Tijdens het toernooi vroeg men geld voor transport naar het toernooi terwijl ze op korte reisafstand spelen. Eenmaal hebben wij Dls 300,– verstrekt maar dit was volgens de trainers blijkbaar niet genoeg – daar andere teams die van 100 km ver komen om niets vroegen en aangezien dit team een zeer goede sponsor ook in Nederland heeft hebben wij besloten geen extra dingen meer te doen. De definitieve beslissing is gevallen toen de Unity hun beker en geldprijs niet eens op kwam halen op de 2e dag na de finale en er de 2e dag niemand van ons begroet werd. Wij kunnen maar 1 conclusie trekken en die is dat er naar ons toe geen enkele vorm van respect meer is! dus BOEK DICHT! Hoe spijtig dit ook is voor de jongens en meiden die er voetballen en hier volkomen buiten staan. Wij hopen dat de spullen die ze in oktober 2003 hebben ontvangen goed gebruikt blijven worden en dat de Nederlandse sponsor haar beloftes naar dit team en andere sponsoren na komt.
